Back on the road, nu voor een rondje Mexico

Valse start

Het begin van mijn reis door Mexico liep niet helemaal zoals gepland maar afijn, wie komt er nou ook weer op het idee om zijn eigen motor naar Mexico te verschepen. Inmiddels ben ik gelukkig  op weg. Bij aankomst in Mexico City was ik binnen een half uur al mijn eerste bankpas kwijt. In de consternatie bij aankomst op het vliegveld, in de hitte en de drukte, met 2 tassen, mijn helm en mijn motorjas in de hand heb ik de pas in de pinautomaat laten zitten. Daarna heb ik mijn binnenlandse vlucht naar de havenstad Veracruz gemist, omdat ik met mijn helm als handbagage niet aan boord mocht.

Aangekomen in Veracruz bleek dat het schip met mijn motor vertraging had. Dat kostte me gelukkig maar een dag. Maar toen het drama met de douane. Vijf dagen wachten in kantoortjes en stapels formulieren invullen verder had ik eindelijk een afspraak met de douane om de kist met mijn motor te inspecteren. Nadat een ongeïnteresseerde, gapende drugshond mijn motor had goedgekeurd kon ik eindelijk op weg.

Mariachi’s en nep Rolexen

Maar, er zijn slechtere plekken op aarde om een week te moeten wachten dan in Veracruz. Ik heb een prima hotel direct aan de Zocalo, het centrale plein met prachtige koloniale gebouwen en palmbomen. Het is prachtig weer, overal terrassen en ’s avonds spelen mariachi’s voor wat pesos liedjes voor de bezoekers. Veracruz is overigens de plek waar Hernan Cortez als eerste conquistador aan land kwam en zijn roof, - en slachtpartijen begon. Stille getuige daarvan is het forteiland in de baai waar opstandige inwoners werden opgesloten en gemarteld.

Na een week geluisterd te hebben naar gemiddeld drie groepen mariachi’s tegelijk  en door elkaar heen had ik er wel schoon genoeg van. En ook om elke minuut “no gracias” te moeten zeggen tegen straatverkopers die je nep Rolexhorloges, gebreide tasjes of kinderjurkjes willen verkopen.

On the road again

Eindelijk op weg kan ik de stress van de afgelopen dagen gelukkig snel van me laten afglijden. Hier doe ik het voor, lekker rijden en navigeren door steeds verschillende landschappen. Aan het einde van de dag kom ik aan in Teotihuacan, ooit een van de grootste Maya steden, vlak bij Mexico stad. In het nabij gelegen dorpje neem ik een hotelletje, daardoor kan ik nog voor de busladingen met toeristen komen de piramides bekijken. Wat een gigantisch en indrukwekkend complex, ongelooflijk.

Van daaruit rijd ik westwaarts, richting de Pacific. Het oorspronkelijke, toch al wat ambitieuze plan om eerst nog een stuk door het noorden van Mexico te rijden heb ik vanwege de verloren tijd moeten laten varen en daarom heb ik de route wat aangepast. Ik zie wel hoe het loopt. Er zijn een paar dingen die ik graag wil zien en verder wil ik gewoon mooie routes rijden.

Met tussenstops in het schilderachtige stadje San Miguel de Allende en in Chapala ga ik naar Puerto Vallarta, een soort Benidorm waar de Amerikaanse versie van Zon, Zee en Zuipen plaatsvindt. Niet echt mijn ding maar in de baai komen heel veel walvissen  (bultruggen) uitrusten tijdens hun jaarlijkse trektocht vanuit het noordpoolgebied en die wil ik graag zien. En ik krijg waar voor mijn geld. In een klein bootje met slechts de gids, de schipper en 2 andere toeristen worden we praktisch omringd door groepen walvissen en zie ik ze van dichtbij bovenkomen en duiken met de kenmerkende staart in de lucht. En via een onderwatermicrofoon konden we ze nog horen ook. Echt waanzinnig.

Eerste aanvaring met de politie

Ook dat hoort er kennelijk weer bij. In het drukke verkeer van Puerto Vallarta had ik al mijn aandacht nodig voor het verkeer. En omdat ik er nog niet aan gewend ben dat de stoplichten hier aan de overkant van een kruispunt staan zag ik een rood licht te laat. Ja hoor, verderop aan de kant gezet door een motoragent. U reed door rood licht. Si señor, zus & me zo, het spijt me verschrikkelijk. Spreek je Spaans? Si señor. Hij fleurt al op. Dit vergemakkelijkt de smeergeldprocedure. Hij schrijft een bon uit en zegt vervolgens dat ik mijn rijbewijs pas terugkrijg als ik de boete van USD 35,- morgen op het bureau kom betalen. Dat zie ik natuurlijk niet zitten en vraag daarom of we het niet meteen kunnen regelen. Heb je dollars bij je? Moet ik even zien meneer. NIET laten zien dat geld! Afijn, nadat we eerst een stil plekje hebben opgezocht kwam ik er met USD 18,- van af. Hij drukte me nog wel op het hart dat ik mijn mondje dicht moet houden omdat we anders allebei de cel in gaan.

Over het strand

Vanuit Puerto Vallarta rijd ik zuidoost, over de Mex 200. Als ik een bord zie met Playa de Iguana sla ik af. Daar zie ik auto's op het strand, ik denk dat wil ik ook maar daarvoor moet ik wel eerst een stroompje door. Dat blijkt dieper dan gedacht, oei, in het midden is het wel een meter diep, maar gelukkig gaat het goed. Op het stand kom ik het Canadese stel Monica en Neil tegen. Zij weten me te overtuigen dat ik gerust over het strand naar het volgende dorp kan rijden, La Manzanilla. En dat was zoooo cool. Daarna nog  een superleuke avond gehad met Sonny en Dianne, fiesta en alles, helemaal top. Morgen ga ik de krokodillen hier eens bekijken.