Over de Mex200 langs de Pacific Coast

Vanuit La Manzanilla ga ik verder langs de zuidkust van Mexico. Zo’n 200 km gaat door de staat Michoacán, waar de drugskartels het min of meer voor het zeggen hebben. Die zorgen er overigens wel voor dat je als toerist met rust wordt gelaten. Die willen echt niet dat hun handel wordt verstoord. Er is nauwelijks verkeer op de weg en de route is schitterend. Aan de ene kant de uitlopers van de Sierra Madre en aan de andere kant de blauwe zee met verlaten, hagelwitte stranden met palmbomen. Na een nacht in een voor de rest leeg hotel rijd ik door naar Zihuatanejo, van naam bekend uit de film The Shawshank Redemption, waarin de hoofdrolspeler na zijn vlucht uit de gevangenis uiteindelijk zijn dagen slijt. Tegenwoordig een toeristenoord met deze tijd van het jaar nauwelijks toeristen maar nog steeds prachtige stranden.

TOPES!!

Verder over de kustweg, af en toe weer prachtige vergezichten over de stranden maar ik vorder maar langzaam door de vele dorpen met de gevreesde TOPES. Een doorgaande weg gaat hier dwars door alle stadjes en dorpen en om te zorgen dat er niet teveel voetgangers worden platgereden zijn er om de 100 meter topes. Hoge, korte verkeersdrempels, soms gemaakt in het asfalt waar je écht voor moet afremmen. Meestal van cement maar ik heb ze ook al meegemaakt van houten balken of van een in de lengte doormidden gezaagde palmboomstam. Soms zijn ze gemarkeerd met een verkeersbord en ooit geel en wit geverfd. Soms hangt er alleen een handgeschilderd bordje bij maar vaak ook helemaal niets. Soms rijdt je ergens waar je 80 mag en dan opeens uit het niets zo’n ongemarkeerde tope. Dan kom je wel even los van de grond. Oppassen dus. En het schiet niet op. Aan het einde van de dag heb ik ook nog een lekke band. Een grote spijker is dwars door een van de dikke noppen en door mijn binnenband geprikt. Gelukkig heb ik alles bij me om de binnenband te vervangen en na een dik uur zwoegen in de bloedhitte en onder de toeziende ogen van een stuk of vijf toeschouwers  kan ik verder.

Na weer een eenzame nacht in het hotel van een sjagrijnige uitbater wordt ik ’s ochtends bij het ontbijt getrakteerd op twee dolfijnen die vlak voor het strand aan het spelen zijn, en pelikanen die aan het vissen zijn. Laten zich loodrecht in zee storten als ze een vis zien, geweldig. Het landschap is even niet zo bijzonder en de dorpen liggen steeds dichter bij elkaar. Lees: heul, heul veel TOPES. Een stuk van 200 km kost me 7 uur! rijden. Maar, er is altijd wel wat te zien: de stoffige autosloperijen langs de weg, gieren die feesten op een dode hond, een paar mooie señoritas, een stel mensen achter in een pick-up, een enorme berg kapotte colaflesjes, een spiernaakte kerel die over de weg loopt. Wááát??? Hij keek ook wel wat verdwaasd uit z’n ogen. Afijn, genoeg om te zien.

De bergen in

In het surfparadijs Puerto Escondido wilde ik de beroemde “Mexican Pipeline” wel eens zien. De enorme rollende golven waar surfers dan doorheen gaan. Helaas, niet toen ik er was, geen golven, geen surfers en lege restaurants en bars. Wel een ontzettend leuke avond gehad met een vrolijke Amerikaanse lesbo. Ik houd ik de kust wel voor gezien en ga de bergen in. Ik ben gek op de bergen, lekker bochtjes draaien en prachtige vergezichten. In Oaxaca voor de verandering eens cultureel gedaan. De plaatselijke Mezcal is trouwens ook goed te doen. Daarna weer door de bergen en o, wat een mooie brede weg, goed asfalt en snelle bochten, heerlijk. Uiteraard altijd met de nodige voorzichtigheid. Daarna een snoeiharde wind pal van opzij, op het vlakke stuk waar Mexico op z’n smalst is. En het waait daar wel vaker, gezien de enorme windmolenparken daar.  En daar kom ik zowaar een andere motorreiziger tegen. Kyle is op z’n Kawasaki KLR650 onderweg vanuit Canada naar Patagonië, en na een colaatje rijden we de rest van de dag samen op. De route wordt weer mooi maar er is geen plek om te overnachten dus rijden we door. Veel langer dan ons lief is en helemaal kapot komen we in het donker aan in de grote stad Tuxtla Guttierez. In de spits nog wel, niet leuk.

Helaas heb ik niet zo veel foto’s kunnen maken onderweg. Je kunt bijna nergens stoppen en waar je wel kunt stoppen is er niets te zien of je hebt de zon tegen. Of ik heb het gewoon te heet om te stoppen en foto’s te maken want het is bloedheet met m’n pak aan. Ik wordt zelfs ronduit uitgelachen omdat ik een pak en helm draag maar ik houd het toch maar aan. Wel nog wat foto’s van de Canyon del Sumidero in Tuxtla waar ik met een toeristenbootje doorheen ben gevaren. Op sommige plekken is de canyon wel 1000 m diep en er zijn krokodillen, een gierenkolonie en zelfs wat apen te zien.