Peru

Vanuit Loja, Ecuador heb ik voor een alternatieve route gekozen om via een kleine grensovergang Peru binnen te komen. De Peruaanse grenswachter heeft erg veel moeite met zijn eigen computer en doet er twee uur over om een formuliertje in te vullen. Omdat het al donker wordt slaap in het enige hostel daar, waar ik uitkijk op de grens die wordt gevormd door een brug over een riviertje.

Kuelap

De route gaar verder naar Chachapoyas,een authentiek koloniaal stadje van waaruit ik Kuelap ga bekijken, de overblijfselen van een pré-Inca vestingstad hoog in de bergen. De weg naar Kuelap is op zich al spectaculair, een éénbaans onverharde weg met geweldige uitzichten en steile afgronden. De honden hier worden steeds slimmer. In plaats van gewoon langs de weg te liggen posten ze hier in de dorpen bij een scherpe bocht of bij de enorme verkeersdrempels, die ze niet voor niets muros noemen. Op die manier kunnen ze je te grazen nemen als je moet afremmen, de bastards. En het is hier heet, ook al is het zo hoog, en zeker als je over stenen, klei en hellingen moet worstelen met je motorpak aan. De vestingstad is indrukwekkend en doet weinig onder voor Machu Pichu alleen komen hier praktisch geen toeristen omdat het zo afgelegen ligt. Later op de dag kom ik Bente en Hans tegen, een Duits stel dat al een paar jaar rondreist in een volledig omgebouwde Toyota Landcruiser. Ze hebben hun kamp opgeslagen aan een riviertje en nodigen mij uit voor een heerlijk zelfgekookt diner. Het is fijn om eens wat ervaringen uit te kunnen wisselen en om eens iets anders dan Spaans te spreken, met een heerlijk glas wijn erbij.

De weg verder naar Cajamarca gaat hoog door de bergen, onverharde weg met afgronden die bijna loodrecht naar beneden gaan, via een bergpas op 3800 m hoogte. In feite ga ik van de ene kant van de Andes naar de andere kant. Om wat kilometers te maken pak ik later de Panamerican Highway langs de kust. De weg is nieuw maar vreselijk saai en eentonig en gaat door een soort van woestijngebied en door vieze dorpen en stadjes maar het schiet wel op. Er staat continu een keiharde wind waar je gewoon spierpijn van in je nek krijgt.

Cañon del Pato

Vanaf de kust ga ik weer landinwaarts om een tocht door de Cañon del Pato te maken. Dit is zóóó gaaf, de tocht heeft echt alles in zich. Brute onverharde weg met alles erop en eraan: grove gravel, keien, kuilen, wasbord, gammele bruggetjes en een landschap dat eruit ziet als een soort van Afghanistan. Dit is waar ik het voor doe. De weg gaat langs een superdiepe canyon en de bergen hebben de meest uiteenlopende kleuren, van goud tot koper tot groen, rood, blauw, je weet niet wat je ziet. Op de weg kom je door meer dan 30 tunnels, kortere en langere, die grof zijn uitgehakt in de rotsen. De langere tunnels lijken al het licht te absorberen. Zelfs met groot licht aan zie je nog bijna niets. Al aan het begin van de route mis ik een afslag waardoor ik 60 km verkeerd rij, dat is 2 x 60 = 120 km om = dik 3 uur tijdsverlies. Als ik eindelijk weer op de goede route zit valt in the middle of nowhere de motor stil. Een elektrische storing, shit. Gereedschap tevoorschijn, zadel en kuip eraf sleutelen en zoeken. Al vrij snel vind ik een draadje dat is losgetrild, maar waar heeft het vast gezeten? Natuurlijk is het een cruciaal draadje, het is nooit van je richtingaanwijzer of zo. Door het eerdere oponthoud loopt het al tegen het eind van de middag en ik voel er weinig voor hier de nacht door te brengen. Na 2 uur zoeken vind ik het uiteindelijk en kan ik het provisorisch repareren, en bereik ik net voor donker een dorp met slaapgelegenheid. Kicken.

Lima

Via via heb ik het adres van Kris Nijs gekregen, een Belg die op zijn motor in vier jaar tijd de hele wereld rond is geweest. Hierover heeft hij een boek geschreven en met de opbrengst heeft hij een hostel en een huis gekocht op 40 kmafstand van Lima. Kris ontvangt me met open armen, ik heb het hostel aanvankelijk voor mezelf alleen met luxe huiskamer, keuken met gevulde ijskast en kamer met groot balkon waar ik de zee kan horen ruisen. De motor kan ik door de huiskamer op de binnenplaats rijden. De bedoeling is om hier even op adem te komen en het nodige onderhoud aan de motor te doen.

 ’s Morgens ga ik naar Lima om even snel motorolie te kopen en dan nog even iets van de stad te zien. Dacht ik. Maar nee, niets loopt hier zoals je denkt. Het gegint al goed en ik heb mijn eerste ervaring met corrupte politie. Eerst papieren controleren, alles in orde. Dan komt een ander die zegt dat ik 12 km te hard reed. Where are you from? Hollanda. OK. 20 dollars, 60 soles. Ik geloof er niets van, ik reed niet te hard. Krijg ik ook een kwitantie, vraag ik in het Spaans? Nee zegt ie, als je dat wilt dan kost het 380 soles = 100 euro. Ik haal papier en een pen tevoorschijn en vraag naar zijn naam en dienstnummer. Ik krijg het wel en dan zegt ie: OK, 40 soles. Ik zeg nee, dit klopt niet. Goed, zegt ie, 20 soles. Als ik vol blijf houden wuift hij me uiteindelijk geïrriteerd door. Haha, mooi opgelost. Lima is gigantisch en heeft bijna net zoveel inwoners als heel Nederland. De GPS snapt het ook allemaal niet meer en het kost me meer als 9 uur om door de stad te komen om de juiste olie te vinden. Afijn, altijd nog beter dan in de sneeuw in de file te staan op weg naar je werk. Maar goed, ik had het wel effe gehad. So much for Lima. Helaas geen mooie foto’s kunnen maken en geen koffie kunnen drinken met ons nationale exportproduct, de heer Joran vd S. Later meer over Peru.

Don “El Gringo” Roberto