Made it! Ushuaia, end of the world

Ushuaia here I come!

Vanuit Puerto Cisnes, Chili ga ik verder over de Carretera Austral naar het zuiden. Voorbij Coihayque steek ik de Argentijnse grens weer over om daar de legendarische Ruta 40 weer op te pikken Het stuk onverharde weg de grens over is slechts 90 km maar is zo vreselijk slecht dat ik er 5 uur over doe! Gelukkig bereik ik voor donker een dorp met slaapplaats. Ik ga als een speer de laatste dagen. Feitelijk rij ik van 10 uur ’s ochtends tot 9 uur ’s avonds met rustpauzes en ik vind het helemaal geweldig. Nu ik zo ver ben gekomen wil ik de eindstreep halen ook. Mijn offroadkwaliteiten met het gewicht van een dood paard achterop worden trouwens steeds beter. (waar blijven die camerahelikopters toch?) De volgende dag direct weer verder, 500 km over de ruta 40, grotendeels offroad door de middle of no-where. Helemaal fantastisch. Wilde paarden onderweg, struisvogels, Andean herten en roofvogels. Tegen donker, net als het begint te regenen bereik ik Tres Lagos, een gehucht met een benzinepomp en één herberg. De herberg is vol maar de waard biedt me gelukkig een slaapplaats aan in zijn eigen huis. Er is ook maar één eetgelegenheid in het dorp, die alleen voor de werklui van de wegenbouwmaatschappij open is.  Andere reizigers worden geweigerd maar omdat de waard denkt dat ik een bouwvakker ben krijg ik ongevraagd óók de wegwerkersdaghap voorgeschoteld. Als ik om een biertje vraag kijkt de eigenaar verbaasd, de mannen van de maatschappij krijgen namelijk geen bier. “Are you not from the company?” “I thought you are a worker, you look like a worker” zegt ie in goed Engels. Heerlijk dit soort dingen.

Perito Moreno

Vanaf Tres Lagos is de weg geasfalteerd en ik ben daarom vroeg in El Calafate van waaruit ik de Perito Moreno gletscher wil gaan bekijken. Even relaxen en tijd voor het regulier onderhoud aan de motor. En goed eten want die Argentijnen die kunnen een stuk vlees klaarmaken kan ik je vertellen. De Perito Moreno is over de weg te bereiken en is al van kilometers afstand te zien. Wat een geweldig spektakel. Ongelooflijk. Een enorme ijsrivier die vanuit de bergen aan komt en uitmondt in een lichtblauw meer, temidden van de beboste bergen. De gletscher is kilometers breed en zo’n 60 meter hoog. In het middelste stuk brokkelt het ijs met luid gekraak af en stort dan met donderend geraas in het meer. Echt indrukwekkend.

Tierra del fuego

Vanuit El Calafate gaat het verder over asfalt naar Tierra del Fuego. Je moet hier een paar keer de Argentijns/Chileense grens over en omdat het zaterdag is, is het hééél druk en moet ik uren wachten waardoor ik, tegen mijn principes in, gedwongen ben om in het donker door te rijden tot ik een slaapplaats vindt. De volgende dag op de veerboot naar Vuurland spot ik een aantal dolfijnen, man wat gaaf. De weg van hier naar Ushuaia is doodsaai. De enige reden dat ik dit stuk rij is omdat ik inmiddels ruim 18.000 km naar het zuiden ben gereden en dat ik nu ook de laatste 1000 km wil doorzetten om Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld te bereiken. Een spoor van olie trekkend! door Tierra del Fuego scheur ik door de pampa, gadegeslagen door verbaasde Andeaanse herten, die het op een lopen zetten als ik langskom. Er is absoluut niets in dit deel van Tierra del Fuego. Alleen maar eindeloos uitgestrekte pampa. (kale vlakte met wat heuvels en wat graspollen) En wind, een snoeiharde wind waardoor ik 35 graden tegen de wind in moet hangen en die me voortdurend uit mijn spoor en van de weg dreigt te blazen.

Ushuaia, ik heb het 'em geflikt!

Zo’n 100 km voor Ushuaia verandert het landschap onverwacht weer in weelderig begroeide bergen en fjorden. In de schemering bereik ik Ushuaia, de zuidelijkste stad op aarde, gelegen aan Beagle Channel. Het einde van de wereld, el fin del mundo noemen ze het hier. Nog zuidelijker zijn alleen nog de eilanden van Cape Horn en Antarctica. Emo als ik ben springen de tranen me in de ogen als ik over de boulevard rijd. Man wat voelt dit lekker. Ik heb het hem geflikt. De volle lengte van het noordelijkste puntje van Zuid-Amerika naar het zuidelijkste puntje. Ondanks alle tegenslag met de motor. Wat ik al niet heb meegemaakt. 19.355 km heb ik op de klok staan. Tjonge jonge wat een reis.

Van hieruit moet ik racen naar Buenos Aires want de tijd begint te dringen. Ik heb mijn vlucht al uitgesteld tot de 23^e maar ik moet toch echt binnen een week in B.A. zijn om het transport van de motor te regelen. Ruim 3000 km is het vanaf hier, door alleen maar geestdodende kale pampa en snoeiharde zijwind, die nu van de links komt. Het voordeel is dat mijn banden nu ook aan die kant afslijten, dan zijn ze weer rond. Ongetwijfeld komen er nog wel een paar mooie avonturen. En Sylvia, here I come! Vanaf nu kom ik iedere kilometer dichter naar je toe.

Dank trouwens voor al jullie warme reacties, dat heeft me wel een hart onder de riem gestoken.