Road to Muktinath

Kom uit die kast man!

Omdat het me in de omgeving van Kathmandu te druk is besluit ik om meer richting westen te trekken. Dat betekent dat ik eerst dwars door de hoofdstad moet. Eén grote chaos die me een halve dag kost, mede dankzij de gps die me gewoon wil laten afslaan als ik op een brug of viaduct zit of me schijnbaar lukraak kleine steegjes instuurt. Wel mooie beelden waar ik helaas geen foto's van kan maken: prachtige koppen, een man met een complete tassenwinkel op de fiets, een gast met een 5m lange ladder op de brommer, een bedevaartganger die uit boetedoening honderden kilometers aflegt op zijn knieën midden in het verkeer, enz enz. Dan sta ik weer naast een open vrachtauto tjokvol geladen met kasten. Kijk ik opzij, zitten er twee kerels in die kasten. Ik roep nog: Kom uit die kast man! maar het verkeer is alweer gaan rijden. Zo'n 50 km buiten de stad wordt het gelukkig rustiger alhoewel iedereen hier gehaast blijft in het verkeer. Luid toeterend inhalen waar het niet kan of in een blinde bocht. Zag de nasleep van een motor die zich frontaal in een bus had geboord. Geen fijn gezicht.

De weg naar Muktinath

Na een korte tussenstop in het stadje Gorkha, waar ik de nacht doorbreng in hotel Paradise -wat een dump maar wat wil je voor 6 euro- ga ik verder naar Pokhara. Dat is een meer toeristische stad gelegen aan het Phewa Lake, waar ik mijn intrek neem in het betere hotel Nirvana. Van daaruit wil ik een ofroad route rijden door het gebied rondom de Annapurna (8091m), Mustang geheten. Muktinath is het einddoel. Daar, op 3800m hoogte, houdt de weg op. Onderweg nog bij toeval langs een rijschool gekomen waar ik even een kijkje nam. Rijles en examen in 20 min! Op een oefenterrein, geen enkele training op de weg. Nou ja, er zijn hier dan ook geen verkeersregels. De onverharde track door Mustang bestaat uit zand, keien, kuilen met water en modder, heerlijk! Het pad volgt grofweg het dal van de wild stromende Kali Ghandaki rivier en heeft prachtige uitzichten op de besneeuwde bergpieken van +7000m. Na 2 dagen ploeteren over een stuk van 90 km begint het bij Jomsom echt koud te worden en lichtjes te sneeuwen. Ik ben goed voorbereid en het desolate landschap is fenomenaal dus ik ga door. Nog maar 40km. Helaas, zo'n 10 km voor mijn einddoel begint het zo hard te sneeuwen en het pad gaat zo steil omhoog dat ik er niet meer tegenop kom. Nadat ik op m'n smoel ben gegaan besluit ik om te draaien. Ik wil hier niet vast komen te zitten, alleen in de sneeuw en in het donker.

Gestrand!

Nadat ik ben omgedraaid vindt ik voor het vallen van de nacht een goed onderkomen in Tukuche, in het door het Hollands/Nepalese stel gerunde High Plains Inn. 's Nachts steekt echter een enorme sneeuwstorm op waardoor we bijna volledig afgesloten worden van de buitenwereld. Drie dagen zijn we ingesneeuwd. Stroom en telefoonverbindingen zijn uitgevallen. Geen warm water, geen wifi en geen verwarming, op een klein houtvuurtje in de eetkamer na dan. Stervenskoud. Met m'n motorpak aan naar bed. Maar wel goed eten en gezelschap van 8 jonge Nepalese mountainbikers die hier op trainingskamp zijn. Nota bene voor een belangrijke wedstrijd volgende week. Zuur. Maar ben ik effe blij dat ik niet in Muktinath ben gestrand. Daar is het nu -10, 's nachts -20! Na 2 dagen gaat de storm liggen en is het zonnig. Het dooit en om 2 uur besluit ik te gaan rijden naar het lager gelegen dorp Lete 22 km verderop, anders kom ik hier nooit weg. Net buiten het dorp kom ik de 2 Indiase bikers op Royal Enfields tegen waar ik op de heenrit al een stuk mee ben opgetrokken en samen gaan we de uitdaging aan. De toch al zware piste bestaat nu uit sneeuw, ijs en ijswaterkuilen. Maar wat een overweldigende vergezichten. Nu nog mooier omdat het helder is. Halverwege is een opstopping. Een lawine heeft de weg versperd en er moeten bulldozers bijkomen om het pad vrij te maken. Dan begint het gedonder want alle bussen en vrachtauto's willen tegelijk van beide kanten, terwijl ze elkaar niet kunnen passeren. Afijn, duurde uren maar gelukkig bereiken we vlak voor donker Lete en een hotel met warme douche. Na Lete was er bijna geen sneeuw meer, mooie rit gehad naar het warme Pokhara waar ik nu ben.

Nou, het is weer een heel verhaal geworden. Allemaal bedankt voor de warme reacties trouwens en wie weet tot de volgende verhalen.