The long way south

Na mijn avontuur in Cartagena heb ik mijn eerste rit gemaakt langs de Caribische kust. Goede wegen en veel tolstations, waar voor motoren een speciale smalle doorgang is waar je niet hoeft te betalen. Veel regen, af en toe moet ik schuilen omdat het echt met bakken uit de lucht komt. Het schijnt hier, ongewoon, al sinds mei te regenen, als gevolg van het natuurverschijnsel El Niña, dat eens in de 7 jaar voorkomt. Dit jaar dus weer. Na zo’n 100 km wordt ik, net als alle automobilisten, tegengehouden door een menigte van boze dorpelingen. Met touwen en houtblokken hebben ze de weg versperd omdat hun dorp is ondergelopen en de overheid niets doet. Heftig gebarend en geëmotioneerd wijzen ze naar hun dorp waar zo’n 2 m water staat. Maar wat kan ík in godsnaam doen? Na mij een kwartier van de domme te hebben gehouden begrijpen ze dat ook wel en staat er een vrouw op die schijnt te zeggen: laat hem maar door. Voor mij wordt een doorgang gemaakt, hoewel niet iedereen het daarmee eens is. Snel wegwezen. Later hoor ik dat de plaatselijke overheid het geld om hun dorp op te hogen in de zakken heeft gestopt. Te triest voor woorden.

Met de ambulance

Na een nacht in Taganga in een bed met rode mieren begin ik aan mijn lange weg naar het zuiden. Veel zwaar verkeer, enorme Mack, Kenworth en Dodge trucks van Amerikaanse makelij. Het is onmogelijk hier om je aan de maximum snelheid te houden. Op een prima doorgaande weg mag je om de haverklap maar 30 km/u en iedereen scheurt door. De beste tactiek  is om achter een snelle vrachtwagen aan te rijden, die weten wel waar je rustig aan moet doen en als je langs een van de vele politiecontroles komt zien ze mij pas op het allerlaatste moment, te laat om me aan te houden. Werkt tot nu toe goed. Na een hapje eten raak ik aan de klets met een paar mannen van een privé ambulancedienst. Omdat het al donker wordt bieden ze aan om me te begeleiden naar de volgende plaats, 2 uur verder, waar zij ook heen moeten. Komt goed uit, want ik had mezelf eigenlijk voorgenomen om niet in het donker te rijden. Met zwaailicht scheuren ze voor mij uit, al vrachtwagens inhalende in het donker. Niet dat er ook maar iemand voor ze aan de kant gaat hoor, maar we schieten wel op zo. Wat een helse rit. Uiteindelijk rijden ze nog voor me om ook, om me bij een hotel af te zetten. Leipe shit, ik maak hier ook elke dag wel wat mee.

Villa de Leiva

Na even relaxen weer op weg, na zo’n 1200 km door min of meer vlak gebied ben ik in de bergen aanbeland. Dit is waar de KTM zich thuis voelt. Man wat gaat dat ding lekker door de bochten, maar weinig gehinderd door de ca. 40 kg bagage, wat op zich niet écht fijn stuurt. Reisdoel vandaag is Villa de Leiva, een koloniaal dorp dat nog min of meer in originele staat is. Drie km voor ik er ben zie ik een enorme zwarte wolk op me afkomen en in de stromende regen rijd ik het dorp binnen, al glibberend over de kinderkopjes. Als ik wil parkeren om te schuilen zegt de politie dat ik door moet rijden. Even later weet ik waarom. Ik wordt bijna onder de voet gelopen door een stuk of 40 jongeren te paard, die in volle galop door de stromende regen door de straat komen denderen. Een van hen kan mij maar op het allerlaatste moment ontwijken. Laten zij nou nét hun start hebben gehad toen ik binnen kwam. Bij een kop koffie kan ik nog even van het schouwspel genieten, omdat ze precies voor me komen staan.

Salento

Na weer een paar dagen rijden rijden hier even 2 dagen uitrusten bij de spectaculaire Valle de Cocora, bekend vanwege de waspalmbomen die wel 60 m hoog kunnen worden. Onderweg de eerste bergpas overgestoken. (3200 m) Enorm veel vrachtverkeer, dat regelmatig de buitenbochten neemt om de stijging aan te kunnen. Gelukkig gaan ze heeeel langzaam want de weg is nat, modderig en vol met olie. Echt oppassen geblazen dus, en niet te veel gas op het achterwiel.

De fotos krijg ik helaas niet goed op volgorde. Groetjes allemaal,

Roberto