Heel veel moois en heel veel pech

Vanuit Lima gaat het verder naar het zuiden. De eerste stop is Pisco van waaruit ik een boottripje maak naar de Islas Ballestas. Er wordt beloofd dat je veel dieren te zien krijgt maar dat moet je altijd maar afwachten. Ik wordt echter aangenaam verrast. Met een speedboot met 20 toeristen varen we naar een paar eilandjes en van dichtbij krijgen we enorme vogelkolonies te zien. Pinguins, pelicanen en zeeleeuwen op slechts een paar meter afstand, werkelijk indrukwekkend.

 De Nazcalijnen

Door de Nazca-indianen zijn honderden jaren geleden enorme figuren gemaakt in een uitgestrekte, droge steenwoestijn. De figuren zijn gemaakt door op bepaalde plekken de stenen weg te halen waardoor een figuur ontstaat. Deze figuren zijn  honderden meters, soms wel een paar kilometer groot. Vanaf de grond zijn ze daarom ook niet te zien, alleen vanuit de lucht en het is dan ook een raadsel hoe ze deze figuren hebben kunnen maken. Er zijn grote driehoeken, rechthoeken, een kolibrie, een condor, een spin, kikker, van alles. Onderweg op de Panamerican kom je al een uitkijktoren tegen van waaruit je een paar figuren kunt bekijken maar de beste manier is met een vliegtuigje. Ondanks dat er de laatste paar jaar een aantal zijn neergestort kan ik de verleiding niet weerstaan en ik heb er geen spijt van. Als je door die dorre vlakte heen rijdt is het niet voor te stellen dat daar ook maar íets kan zijn maar vanuit de lucht weet je niet wat je ziet. Kriskras vliegen we met een Cessna over een groot aantal enorme figuren en terwijl mijn buurman groen en geel ziet en de hele vlucht in een plastic zak zit te spugen geniet ik met open mond.

De weg naar Cusco

Verder gaat het, naar Cusco. Dit is een van de routes die op mijn verlanglijstje stond. Vanaf Nasca, dat slechts op zo’n 500 m hoogte ligt gaat het binnen 70 km naar zo’n 4200 m hoogte, een enorme stijging en een prachtige route waar ik 2 dagen over doe. Onderweg kom ik een Japanner tegen die de route op de fiets doet. Hij plant 10 dagen voor deze 500 km. En dan dacht ik nog wel dat ik af en toe moet afzien op de motor. Verderop nog eens drie Fransen op de fiets. De route is echt schitterend en onderweg kom ik helderblauwe bergmeertjes tegen, wilde Huanaco’s, Lama’s, Flamingo’s en Alpaca’s. De motor begint echter steeds meer onheilspellende geluiden te maken en tegen de tijd dat ik Cusco berijk is het geluid aangezweld tot een doordringend gehamer en maak ik mij ernstige zorgen. Ikzelf ben ook aardig stuk van het wekenlang onderweg zijn en ik rust daarom eerst een paar dagen flink uit in een luxe hotel.

Gestrand!

In Cusco heeft een Honda-garage een noodreparatie uitgevoerd omdat er in de wijde omtrek geen KTM garage te vinden is. Sterker nog, in heel Peru en Bolivia zijn de nodige onderdelen niet te krijgen en importeren duurt door achterlijke douane procedures minimaal zes weken. Het plan is daarom om Bolivia voorlopig links te laten liggen en heel rustig rijdend de kortste weg naar Chili te nemen, waar wel een garage is. Goed en wel weer op weg komt de man met de hamer. De noodreparatie heeft niets uitgehaald en het geratel wordt zo luid dat ik de motor in een of ander dorp in de bergen definitief moet stilzetten om de boel niet helemaal in de soep te draaien. Tja, en daar sta je dan. Het hele dorp staat je aan te gapen, zo van wat moet die gast hier op z’n dure motor en je kunt geen kant op. Dan moet je wel even heel diep ademhalen kan ik je vertellen. Eindigt mijn avontuur hier? De dichtstbijzijnde garage die me kan helpen is meer dan 2400 km verderop en er is hier geen hond die me kan helpen. Ik wist van tevoren dat dit een keer zou gebeuren maar toch komt het hard aan. Heel hard. Na veel wikken en wegen kom ik tot de conclusie dat de enige manier is om transport te vinden naar Arequipa, de dichtstbijzijnde grote stad, van daar naar de grens met Chili en van daaruit naar La Serena in Chili. Via via kom ik bij een autogarage waar ik een vrachtwagen hoop te charteren. Dat lukt niet maar de eigenaar blijkt een motorfanaat te zijn en helpt me weer verder naar een kennis die de busdiensten regelt en een paar uur later mag in mijn motor in de nachtbus laden naar Arequipa. Mijn zitplaats is natuurlijk naast een dikke Indiaanse mama met een baby die de hele nacht huilt maar het kan me niet bommen. De eerste etappe heb ik in de pocket.

Mas vino

Vanuit Arequipa kan de motor via een busmaatschappij mee met een vrachtwagen naar een grensplaats. Zelf ga ik met de bus, een grote touringcar. Bij een tankstation vraag ik de chauffeur of er tijd is om even een sigaret te roken. Dat is er niet maar hij nodigt me uit om voorin de chauffeurscabine te komen zitten, daar kun je roken zegt ie. Net goed en wel op weg haalt hij een jerrycan met wijn tevoorschijn en terwijl hij door de microfoon omroept dat alcoholische dranken in de bus verboden zijn biedt hij me lachend een glas wijn aan. En zo zit ik opeens met een peukie en een glas wijn in de hand voorin bij de chauffeur te kletsen en te lachen. Gekscherend vraagt hij me keer op keer of hij mijn helm mag hebben en als ik weiger schatert hij en roept: mas vino (meer wijn) en schenkt me er nog een in. Na 8 uur van dit alles stap ik half kachel de bus uit.

Op naar Chili

Vanuit Tacna weet ik via het hotel een man genaamd Sylvestre Rodriguez Tellez te vinden die me met een vrachtwagentje over de grens zal brengen. Ik denk dat de grens zo gepiept is maar Sylvestre weet wel beter. Omdat mijn motor in de vrachtwagen staat wordt hij als lading beschouwd en hebben we de grootste problemen om Peru uit te komen. 6 uur lang worden we van het kastje naar de muur gestuurd en tientallen formulieren komen er aan te pas. Door schade en schande wijs geworden sleuren we in niemandsland de motor met z’n tweeën uit de vrachtauto. Ik duw hem zonder problemen over de Chileense grens en 100 m verder laden we hem weer in. Zo, dat ging makkelijker. En nu de volgende etappe. Het is inmiddels laat en Sylvestre wil ook wel naar huis. Binnen de kortste keren heeft hij een vrachtwagenchauffeur gevonden die me voor een redelijke prijs naar la Serena wil brengen. De motor wordt snel overgeladen en de chauffeur zal me naar een hotel brengen en de volgende dag weer ophalen maar ho even. Jeetje, vertrouw ik dit wel? Dadelijk rijdt die vent weg en zie ik mijn motor nooit weer terug. Nou, op hoop van zegen, foto’s gemaakt van de nummerplaten, identiteitskaart gecheckt enz. Niet helemaal op mijn gemak ga ik slapen maar gelukkig komt chauffeur Guillermo me op de afgesproken tijd ophalen en beginnen we aan de lange rit naar la Serena. Guillermo blijkt een sympathieke vent en rijdt stevig door omdat hij voor de kerst thuis wil zijn. Na 24 uur zet hij me af bij de KTM garage. Maandag beginnen ze aan de revisie en ik hoop dat hij over een week weer rijdt. Ik heb dus in elk geval een week om me te bezinnen op wat ik nu ga doen want ik zal mijn reisplan drastisch moeten wijzigen en dat gaat me aardig aan mijn hart. Het is of Bolivia en Argentinië of Patagonië en Argentinië. Ushuaya, de zuidelijkste stad ter wereld en een mijlpaal in mijn reisplannen kan ik sowieso wel uit mijn hoofd zetten. Nou ja, als ik eerst maar weer rijd. Het avontuur waar ik voor ging heb ik in elk geval gekregen. Wordt vervolgd, foto's zie Peru. Ik wens jullie allemaal "Feliz Navidad" een hele fijne kerstdagen en een goed nieuwjaar!

Don Roberto, vanuit La Serena, Chili, 24 december 2010