Ecuador

De grensovergang is een makkie. Onderweg naar Quito steek ik de evenaar over, waar een monument is.  Daar kom ik Ben weer tegen, een Australiër die ook onderweg is met de motor en zo’n beetje dezelfde route volgt als ik. Hij reist alleen een stuk sneller en hij is al in Alaska begonnen. Natuurlijk maken we de nodige cliché-foto’s van elkaar met het ene been op het noordelijk en het andere op het zuidelijk halfrond. We rijden samen op naar Quito, allebei blij om eens een goed gesprek in het Engels te kunnen voeren. De KTM-dealer in Quito blijkt een professionele garage. Omdat ze reizigers voorrang geven helpen ze me direct en is het probleem aan mijn voorvork snel verholpen.

Tja, en dan denk je in de grote stad wil ik wel eens een biertje halen. Wat denk je, na lang zoeken,  geen kroeg te vinden. Dan maar wat uit de supermarkt, flesje drank, paar biertjes, wat chips, fles water. Ik zet alles op de band en wat doet die juffrouw? Haalt resoluut mijn drank van de band: no senõr, wij verkopen geen drank op zondag. Ik sta beteuterd te kijken met mijn chips en water in de handen. Dat zal je leren!

Na drie dagen Quito dus weer op weg. Het verschil tussen Ecuador en Colombia is duidelijk merkbaar. Het landschap hier is meer divers, de mensen hebben meer Indiaanse trekken en zijn gereserveerder en wat minder vriendelijk maar misschien ben ik in Colombia een beetje verwend wat dat betreft. De benzine kost hier haast niets, rond de 30 cent per liter. Daar kun je nog eens wat voor verstoken en dat is goed te merken ook: op de grote weg en in de steden stik je bijna van de uitlaatgassen. Elke avond is mijn gezicht zwart van de roet. Niet gezond en dan te bedenken dat de meeste mensen hier aan de kant van de weg hun brood verdienen. Zo veel mogelijk van de grote weg af dan maar, hoewel het daar niet echt opschiet. Om de vijf kilometer is er wel een dorp, waar ze een stuk of zeven verkeersdrempels hebben, meestal ongemarkeerd. Muro’s noemen ze ze hier, dus je kunt je wel voorstellen hoe hoog ze zijn. Je kunt natuurlijk ook het wegdek 50 jaar lang niet onderhouden om het verkeer af te remmen, maar het beste is natuurlijk allebei. In ieder dorp stuiven bovendien alle honden op me af om mij in de kuiten te bijten. Op auto's reageren ze niet maar als ze mijn motor horen spitsen ze de oren, localiseren mij en rennen dan in volle vaart naar de weg. Niet in een rechte lijn maar schuin, zodat ze mij precies kruisen als ik voorbij kom. Ik ben inmiddels zeer bedreven in het ontwijken van kuilen en kuitenbijters.

Je ziet hier ook ráááare dingen, bijvoorbeeld een stadje waar huis aan huis, straat na straat alleen ijsjeszaken zitten. Geen bakker of koffie te vinden. Of een ander stadje waar huis aan huis alleen maar spijkerbroekenwinkels zitten, met overal paspoppen voor de deur met de kontjes naar de straat toegekeerd. Vreemde ervaring om daar tussendoor te rijden. Of een gehucht, waar de honden allemaal, in plaats van achter mij aan te rennen, op hun rug op het wegdek liggen met een stijve. Helaas geen foto’s van deze fenomenen.

De weg van Quito zuidwaarts gaat door een landschap met aan beide kanten tientallen oude vulkanen, waarvan een enkele nog werkt. Na een rondje op de overgang tussen het Andesgebergte en het amazone-oerwoud ga ik richting de kust. Onderweg nog een kratermeer bezocht waar je staande op de rand van een oude vulkaan een prachtig smaragdgroen meer kunt bekijken. Waanzinnig. Aan de kust is het eindelijk eens lekker warm, hoewel nog steeds bewolkt. De temperaturen en het weer verschillen hier overal enorm. Een afstand van 50 km kan een verschil zijn tussen warm of koud en droog of regen.

Vandaag verder naar Loja, mijn uitgangspunt om de grens naar Peru over te steken. Gisteren kwam ik er al achter dat er vandaag iets gaande zou zijn maar ik heb niet begrepen wat. Werkelijk alles was gesloten en er was geen mens en geen auto te bekennen op de weg, op een enkele kuitenbijter na. Surrealistisch is dat kan ik je zeggen, een soort post-apocalyptische ervaring. Achteraf bleek dat er een volkstelling gaande was waarvoor iedereen thuis moest blijven.