Bolivia

Salar de Uyuni

Van Ollague, het spookstadje aan de Boliviaanse grens ben ik naar de Salar de Uyuni gereden, een paar honderd kilometer écht door de middle of no-where, met vreselijke wegen van wasbord oppervlak van los grind en zand. De ergste die ik tot nu toe ben tegengekomen. De Salar is een zoutvlakte van zo’n 150 km in doorsnee, ontstaan doordat miljoenen jaren geleden, bij de vorming van de bergen, een complete zee is “opgetild” en vervolgens opgedroogd. Het is volkomen vlak en met een stevig oppervlak. De eerste paar kilometer staat er een laagje water op van een paar centimeter maar de ondergrond is hard dus ik kan er gewoon overheen. De vraag is alleen of ik ook de "uitgang" aan de andere kant kan vinden maar met de GPS moet dat lukken. Er is verder niets, alleen een volmaakt witte vlakte met een zeskantpatroon, een prachtig natuurverschijnsel. Je kunt hier met volle snelheid overheen sjezen, als je wilt met je ogen dicht omdat je niets tegenkomt. Een hele vreemde ervaring omdat je ook geen idee van afstand hebt. De backpackers in de tourjeeps zwaaien en joelen naar me, een beetje jaloers dat ik hier op mijn motor rondscheur. Geweldig ook om hier de zonsondergang te bekijken. Maar ja, dan wordt het ook donker. En misschien ben ik een beetje gek maar ik heb gewoon mijn tentje opgezet daar midden op die vlakte. Een onvergetelijke ervaring. Gelukkig wilde de motor ’s ochtends starten, al zit ie van onder tot boven onder het zout.

Potosí

Vanuit Uyuni door naar de stad Potosí. Potosí staat bekend om z’n berg die enorm veel zilver bevat(te). Hier is waar de Spanjaarden het meeste zilver vandaan haalden. Honderden scheepsladingen vol (de zilvervloot) opgegraven door slaven in de meest erbarmelijke omstandigheden. Tienduizenden hebben hier het loodje gelegd. De berg is inmiddels uitgehold tot een gatenkaas en er vinden daarom geregeld instortingen plaats. Als je wilt kun je de mijn bezoeken. Heb ik niet gedaan. Ik rijd door naar Tarija, de rijkste stad van Bolivia, door de streek waar Butch Cassidy en de Sundance Kid hun einde vonden, en Che Guevara ook. Met de Bolivianen valt niet te spotten. Vlak voor Tarija nog een prachtige bergpas maar wat zijn die Boliviaanse buschauffeurs gek. Die zijn nog erger dan de Peruanen. Met volle snelheid gaan ze hier over die pas, terwijl het aan de rand van de weg honderden meters steil naar beneden gaat. Ze hebben me tot twee keer toe van de weg gereden, en dan had ik echt geluk dat ik aan de binnenkant zat.

Argentinië

De grens over naar Argentinië gaat weer vrij eenvoudig. Mijn plan is om in noord Argentinië een aantal mooie routes te rijden maar het is hier godschruwelijk heet. 45 graden onder een volle zon. Zonder motorpak, zelfs bij 100 km/u op de lange rechte wegen biedt de rijwind geen enkele verkoeling maar is het meer of ik voor een heteluchtkanon sta. Geen offroadroutes voor mij hier. Ik heb goed de vaart erin en besluit om ondanks alles toch door te halen naar Patagonië. De tijd wordt krap maar we gaan zien of ik het haal. Op de enige offroadroute die ik door de bergen rijd verslik ik mij op de afstand, of liever gezegd op de staat van de weg, maar vind ik voor de nacht onderdak in de herberg van Gisela en Ana, die mij vreselijk verwennen ;-)

Ik schiet lekker op en bij Mendoza steek ik de bergpas over naar Chili, voor een dagje in Santiago. Op naar het zuiden, Patagonië wacht.

Groetjes allemaal, bekijk ook de video’s van de Salar de Uyuni. Ze zijn wat ingekort door het systeem maar toch leuk.

Rob