Back on track: noord Chili

Nadat de motor op 5 januari was gerepareerd kon ik eindelijk weer op weg, nieuwe avonturen tegemoet. Omdat ik het toch wel heel jammer vind dat ik Bolivia compleet heb gemist ga ik eerst weer noordwaarts. Zo’n 800 km rechtuit over de snelweg door de Atacama-woestijn, een van de droogste plekken op aarde. Omdat ik een compleet nieuwe nokkenas heb moet ik na 300 km de kleppen laten bijstellen in Copiapó. Het begint al mooi daar. Haha, als ik sta te wachten tot de motorzaak open gaat wordt ik geïnterviewd door een cameraploeg van de Chileense nationale televisie, in verband met de Dakar die daar drie dagen later langskomt. ’s Avonds is het hele interview op de Chileense NLD 1 uitgezonden! Als de motor tegen sluitingstijd klaar is ga ik op zoek naar een hotel maar dat valt niet mee omdat alles vol is vanwege de Dakar. De motor loopt weer goed maar hij lekt vreselijk olie uit het kleppendeksel en de moed zakt me bijna in de schoenen. Doordat ze geen nieuwe pakkingen hadden hebben ze de oude gebruikt en die sluiten niet goed af, de olie lekt op de uitlaat en veroorzaakt grote rookwolken.

’s Morgens terug naar de motorzaak waar het probleem gelukkig snel is verholpen. De 2^e etappe door de Atacama naar Antofagasta. Onderweg toeteren en zwaaien de vrachtwagenchauffeurs naar me, ze vinden het schijnbaar wel leuk dat zo’n motorrijder in z’n eentje dwars door de woestijn gaat. Gaaf. In Antofagasta neem ik niet eens de moeite om een hotel te zoeken want daar komt de Dakar ook. Ik vind een eenvoudige camping direct aan het strand en slaap voor de eerste keer in mijn tentje.

San Pedro de Atacama

Ik besluit niet op de Dakar te wachten. Omdat ik al zoveel tijd heb verloren heb ik geen rust om nog eens twee dagen te wachten. Richting San Pedro zit ik eigenlijk nog steeds een beetje te stressen over de tijd die ik verloren heb en wat voor route ik nu ga volgen. Omdat ik vroeg ben besluit ik onderweg het een en ander te gaan bekijken. Eerst naar Chiquicamata, de grootste kopermijn ter wereld. Die blijkt gesloten voor het weekend. Dan offroad door de bergen naar de geisers van Tatio. Omdat de motor inmiddels goed is uitgetest op de weg durf ik dat wel aan en dat blijkt een goed idee. Eenmaal op weg komt het avontuurgevoel weer helemaal terug. Lekkere onverharde weg met gravel, los zand en stenen door een bizar ruig landschap. Minder leuk zijn de wasborp-oppervlakken waarop alles kapot trilt. Na een paar keer bijna leg ik de motor dan weer eens echt op zijn kant. Onderweg kom ik wilde lama’s tegen, bergmeertjes met flamingo’s, bizar landschap, noem maar op. Ik ga weer lekker genieten van mijn reis en zie wel waar ik uitkom. De geisers van Tatio blijken het alleen te doen om 6 uur ’s morgens en het is 7 uur ’s avonds maar het kan me niet schelen. Eenmaal in San Pedro, een backpackershub, blijken alle hotels vol en iedereen loopt te zoeken met z’n rugzak. Ik vind echter direct een mooie kamer in een hotelletje waar net iemand z’n reservering heeft afgezegd. Kadootje.

Op naar Bolivia

Bij San Pedro eerst nog een rondje door de Valle de la Luna gemaakt. Nog bizarder landschap. Waanzinnig. Je waant je echt op de maan. De volgende dag richting de Boliviaanse grens. Weer een mooi stuk off the road, door een landschap met vulkanen, zoutvlaktes en bergmeertjes. Als de zon bijna ondergaat kom ik aan in het grensdorp Ollague waar ik wil overnachten. Het dorp ziet er uit als een spookstad uit het Wilde Westen, compleet met harde wind en stofwolken en ik vindt een kamer in een pensionnetje waar ik de enige gast ben. In het hele dorp trouwens. De hoogbejaarde uitbater legt uit dat er ook nog maar 66 mensen wonen in dit ooit welvarende dorp. De grens gaat morgenochtend om 9 uur open en dan is het tijd voor Bolivia.